TRAIL DES FANTÔMES 2017: 100Km en 3350D+

Pre-race spanningen!

De dagen die voorafgaan aan een ultra-trail van 100km, brengen je langzaam in een soort tunnelvisie, waarbij je aan niets anders meer denkt. Mijn vrouwtje Katrien (zie boven) is gelukkig net zo gebeten door traillopen als ik en dus verveelde het enige gespreksonderwerp geen minuut. De enige onderbreking in die maalstroom was de call of duty, namelijk het coachen van mijn coachees. Eenmaal ik vrijdagmiddag iedere Runcoach.be klant zijn schema, voedingsadvies en mentale tips had doorgestuurd, was het enkel nog aftellen tot de start, minutieus voorbereiden van mijn backpack, mentaal de afstand indelen en plan A en B, en C doorlopen. Van slaap stapelen kwam er op de lawaaierige camping niet veel in huis. Een onrustige en veel te korte nacht, met buren die in hun voortent een tv hadden geïnstalleerd en ononderbroken naar dvd’s van (u hoort het goed), de Paradijsvogels keken en luidkeels met de lachband mee bulderden. Geluk ligt in kleine dingen en voor sommige mensen is dat binchwatching van een serie uit de jaren stilletjes. Voor mij was het geluid van de wekker om 2u30 ’s nachts een welkome verlossing. Banaantje eten, koffie zetten op het gaspitje voor ons tentje, yoghurt met noten, zaden en pitten naar binnenwerken en klaar voor vertrek naar de start. Katrien kwam mee, met die mengeling van trots en bezorgdheid, want ja, 100km, het is toch niet niks. Startnummer 23 opgespeld, nieuwe batterijen in mijn hoofdlamp stond ik nerveus te trappelen met 87 andere atleten.

Een snelle start!

De voorbereiding wierp zijn vruchten af van bij het begin. Ik had meteen goeie loopsensaties en liep vrij vlot mee met de twee koplopers, waaronder Stijn Van Lokeren, waarvan ik al gauw doorhad dat hij de man in vorm was. Een kloofje met de achtervolgers was al na de eerste klim gevormd en al gauw liepen we in de beperkte ruimte van die drie à vier verlichte meters voor ons, omringd door pikzwarte bossen. Daar waar ik de eerste kilometers mezelf wat inhield, maar toch op kop liep, stak Stijn me plots voorbij. Zonder woorden maakte hij duidelijk dat het voor hem te traag ging. Aan een moordend tempo vloog hij de berg op. Ik bleef echter mijn ritme lopen, terwijl de andere loper hem probeerde bij te benen. Aan dat tempo zou ik een wedstrijd van 30km kunnen lopen, deze dus niet. Een mens moet zijn meerdere kennen. Ik kwam de eerste ravito op 21 kilometer voorbij in derde positie en werd er fantastisch geholpen. Chapeau aan de vrijwilligers die daar klaarstonden. Mijn softflasks werden bijgevuld en ik hoefde alleen maar wat krachtvoer naar binnen te werken. De trail was technisch vrij moeilijk voor België. Vooral de zeer lange passages langs de Ourthe, waar je over boomwortels en omgevallen bomen moest klimmen, vertraagden je pas. De regen kwam precies op de afspraak om 6u opzetten en zou niet meer ophouden tot 16u.

Zure oprispingen en kokhalzen

Zoals iedereen krijg ook ik na zo’n 2 uur lopen het harder te verduren. De glycogeenvoorraad in je spieren is op en je lichaam gaat over op vetverbranding. Iets wat ik altijd anticipeer met de sportgels van Overstim’s. Ik nam mijn eerste anti-oxydant gel en kreeg vrijwel onmiddellijk krampen ter hoogte van de maagstreek. Iets wat me nog nooit was overkomen, maar waarvan ik veel lopers al had horen klagen. Het werd niet beter, integendeel, op een gegeven moment had ik heuse braakneigingen, zuur in de keel en stond ik voorovergebogen te kokhalzen terwijl vier lopers me voorbij liepen. Esprit Trail intact, vergewiste elk van hen zich ervan of ik oké was. ‘Tuurlijk, komt goed! Loop maar verder!’ hoorde ik me zeggen, terwijl ik me enorme zorgen maakte, want dit voorspelde niet veel goeds. ‘Rustig blijven en gecontroleerd ademhalen’. Sprak ik mezelf streng toe. De dreiging bleef, maar ik kon weer goed lopen. Ik haalde de zevende loper terug in en kwam op de tweede ravito aan 39km aan in zesde positie.

Tijd en ruimte worden één

Mensen vragen me soms, ‘waar denk je dan aan, als je zolang loopt?’. Mijn antwoord is dan: ‘aan zeer weinig’. Noem het flow, zoals een goede workflow, waarbij je enkel en alleen geconcentreerd bezig bent met je activiteit, en alles rond je vervaagd. Ze mogen vuurwerk naast je afsteken, je hoort het niet eens. De mantra van het ritme van je ademhaling en je looppas werken hypnotiserend. Je focust constant op die enkele meters voor je, je voeten precies daar laten landen, zodat je de gladde boomwortels en rotsen ontwijkt. De vegetatie in je opnemen om te springen over braamtakken en netels ontwijken. Je denkt niet aan je einddoel, want dat ligt nog te ver. Het enige wat telt is zo snel je kan die heuvels op klimmen, lichte hellingen economisch oplopen, voluit gaan in vlotte afdalingen, gecontroleerd afdalen op steile hellingen. Ergens werd het 13u30 en dacht ik aan Katrien en Kelly, die samen zouden starten aan de wedstrijd van 27km. Ergens klom ik aan een ketting een steile rots op, ergens stak ik een rivier over met sterke stroming, ergens dook plots een bevoorrading op en wist ik dat ik al 83km in de benen had. Ergens had een leukerd een pijl omgedraaid en was ik één of twee posities verloren bij het mislopen. Maar dat deed er niet toe. Ik kon weinig energie tot me nemen, omdat mijn maag bleef protesteren. De tuc koekjes, chips en cola bij de bevoorradingen verdroeg ik nog net. Mijn hersenen waren zo gewoon aan de onder mij voorbijglijdende grond, dat ik de optische illusie had dat de tafel aan bevoorradingspost 83K vooroverviel.

De finish ruiken

Iedere ultraloper zal het beamen: we kunnen zoveel meer dan we denken als mens. Daar waar je denkt ‘ik kan niet meer’, begint de reis pas echt. Je lichaam vindt keer op keer nieuwe bronnen van energie. Die zoektocht doet even pijn en dan ben je weer vertrokken, loop je weer op automatische piloot, zij het steeds minder soepel en dynamisch naarmate de kilometers zich opstapelen. Bij 90km ruik je de finish en dan lijkt het alsof niets me nog kan tegenhouden. Vroeger kon ik vloeken op de man of vrouw die het parcours had bedacht en in die slotkilometers nog enkele venijnige klimmetjes stak. De ervaring heeft me geleerd dat dit verloren energie is, die je beter voor die slotklim spaart. Plots lag daar La Roche, dat stadje in de Ardennen waar ik 13 uur eerder was vertrokken. Ik daalde met veel plezier de laatste zigzag helling door het bos naar de rivier af en spoelde de meeste modder van mijn benen bij die laatste oversteek. 100 meter verder en 9000kcal lichter kwam ik als negende loper over de finishlijn. Derde in mijn leeftijdscategorie, was ik met mijn bijna 47 lentes vrij tevreden over dit resultaat! De ontvangst was hartverwarmend, met een enthousiast applaus van de menigte die de lopers opwachtte in dit zomer onwaardige weer. Ik ging me verfrissen, trok droge kleren aan en wachtte K&K op met een lekkere La Chouffe (die me gelukkig geen oprispingen bezorgde) Bekenden kwamen een praatje maken, Patje dronk er één mee en daar kwamen mijn vrouwtje en haar collega, dolgelukkig de eindmeet over! De cirkel was rond. Die van mij 100km, die van Katrien en Kelly 27km. Er is voor ieder wat wils bij de Trail des Fantômes. Van 12Km tot 100km, krijgt ieder de kans zijn eigen grenzen op te zoeken. Maar wat me vooral aanspreekt bij Sportevents is dat ze fantastische parcours uittekenen en je daarbij een natuur in België laten ontdekken die je niet voor mogelijk houdt. Iedere rust was welkom, want vanaf maandag was het weer werken geblazen. Dat we met Runcoach.be ‘Trailreizen’ en ‘Start to trail stages’ aan het ontwikkelen zijn zal jullie na het lezen van onze passie voor deze sport niet verbazen! Dit is nog maar het begin!