TRAIL DES TRAPPISTES: 100Km – 2465D+

Als runcoach.be is mijn basisconditie wel op peil. Je loopt al eens mee met een klant, organiseert een groepstraining en vindt occasioneel wat tijd om ook nog eens voor jezelf te trainen. Maar of je daarmee echt voorbereid bent op een trail van 100km in de Ardennen, blijft een vraagteken. Ik weet wel dat ik dit kan uitlopen, maar hoe was eerlijk gezegd een raadsel. Vrijdagnamiddag konden Katrien en ik de drukke job en ons groot gezin even achter ons laten, richting Florenville. Een minivakantie. Niet om te niksen, maar om te lopen. Veel te lopen !

We installeerden ons bij aankomst met ons tentje op zo’n 500 meter van de start, die om 4u ’s zaterdagnachts zou plaatsvinden. Na een lekkere pasta in een gezellig restaurant vol enthousiaste trail-lopers, doken we vroeg in onze slaapzak. Om 3u was ik de wekker al voor en begon met de rituelen die bij de start horen. Banaan, drinken, aankleden, Camelback checken en dubbel checken, toiletbezoek, afscheid van vrouwlief alsof je naar de oorlog vertrekt en richting start op de markt van Florenville. Enkele late feestvierders in het plaatselijk café bekeken de 160 lopers met pint in de aanslag alsof er net een groep aliens in hun dorp geland waren.

Ik had er zin in en nam me voor rustig te starten. Tot mijn verbazing was rustig starten genoeg om op kop te lopen, met benen die me vleugels gaven. De adem zat goed, de benen waren licht en snel, de bospaden flitsten onder me weg in het schijnsel van mijn hoofdlamp. Na 10 km liep ik samen met Moustaffa, een jongeman van de streek, op kop. Moustaffa klampte aan en liet me verstaan dat hij dacht dat ik een loper van team Salomon was, omdat ik voorop liep en trui, schoenen en rugzak van dat merk droeg. Het op kop lopen gaf me een dubbel gevoel. De meet was nog zeer ver, maar dat Thomas Beirnaert in laatste instantie van de 100km overstapte naar de 55km, deed me toch een klein beetje geloven in een mogelijke podiumplaats.

Het liep super tot 22km, waar de oversteek van de Semois ons opwachtte. Zonder enige twijfel sprong ik van de oever in het ijskoude water, waar ik na enkele stappen tot mijn bovenbenen in voortploeterde.

Na 10 meter ging het fout !

Ik stapte op een grote spekgladde steen en viel als een blok voorover. Van kop tot teen ijzig nat, maar wat ik vooral voelde was de gierende pijn aan mijn scheenbeen, die ik in mijn val onverbiddelijk had verwond. Toen ik uit het water kwam had ik plots onzekere benen. De pijn trok langzaam weg, terwijl de eerste lopers me inhaalden. Ik besloot dat ik beetje bij beetje terug op zou warmen door te blijven lopen en dan mijn eigen ritme terug te vinden.

Na 31 km was er een eerste bevoorradingspost, waar ik weinig tijd verloor. Het daglicht gaf vernieuwde energie en ik vond de goeie loopsensaties terug. De kilometers telden af. De helft voorbij op naar de bevoorrading op 62 km. Nog 38km en bij de volgende post nog 22. De tijd tijdens een lange duurloop als deze krijgt een andere dimensie. Je vergeet wat achter je lag en denkt niet aan wat nog komt. Op een gegeven moment ga je volledig op in het nu, het ritme van je looppas, het geluid van je ademhaling, de ogen geconcentreerd op de 3 tot 10 meter voor je. Links en rechts flitsen bomen voorbij.

Op zo’n 20 meter voor me staken 3 herten vluchtig het pad over.

Het zien van deze prachtige nerveuze dieren gaf me een boost van runnershigh. Ik had geen idee meer van mijn positie in de race en het kon me eerlijk gezegd ook niets meer schelen. Ik voelde me geprivilegieerd dit te kunnen doen. In volle natuur, door de bossen crossen en het pad van wilde dieren kruisen. Het is keer op keer een unieke ervaring.

De zon kwam er in de laatste 11 km door en was welkom, gezien ik nog één keer door de Semois moest. Zeer voorzichtig deze keer ! Mijn voeten voelden als ijsklompen toen ik eruit kwam, maar ze warmden al gauw weer op toen we langs een drukke baan over het asfalt richting Florenville liepen. Andere lopers van de 55 en 39 km vervoegden hier het pad van de 100km en dat ik er daarvan nog velen voorbij liep, gaf me een zeer goed gevoel. De ganse race had ik me afgevraagd hoe Katrien het op haar 39km loop zou stellen. Ze was na haar eerste marathon niet echt tevreden en ik hoopte dat deze trail haar vernieuwd vertrouwen zou inboezemen.

De slotklim was kort maar pittig en werd opgezweept door een enthousiaste groep muzikanten aan de top. Ik kwam over de meet in 11u39min, met alweer een 21ste plaats, net zoals bij de North C Trail in Maart, georganiseerd door diezelfde Sportevents.be. Ik was blij met mijn resultaat, maar toch bleef er een stemmetje zeggen dat er meer in zat. Wat als ik me niet had verwond in het water ? Wat als ik meer had kunnen trainen ? Ondertussen zijn we enkele dagen verder en heb ik er vrede mee dat je niet meer kan doen dan mogelijk is met een drukke baan en 6 kinderen aan tafel 🙂 Het is op zich al heel wat dat je überhaupt 100km loopt en de maandag terug paraat staat.

Na de finish dronk ik de welverdiende trappist en gezien ik Katrien haar aankomst ergens tussen de 6 à 7 uren verwachtte, besloot ik me te gaan douchen in de camping en verse kledij aan te trekken. Tijd genoeg dacht ik, maar dat was buiten de geweldige prestatie van mijn vrouwtje gerekend. Toen ik beneden aan de heuvel kwam, zag ik haar gezwind het pad oplopen. Ze was sneller dan ik ooit had kunnen denken en liep met een grote glimlach de berg op. Dit was een geweldige opsteker voor haar zelfvertrouwen ! Ik zag meteen dat ze er van genoot. Vol runnershigh genoten we die avond na van de race bij een lekker Ardens gastronomisch etentje in het gezellige hotel Sainte Cécile.

De dag erop met stijve benen de trap af richting ontbijt, om daarna de prachtige abdij van Orval te bezoeken. Dat het die zondag de ganse dag regende, kon ons niet deren. We genoten van de streek en na een pitstop in Bouillon, besloten we naar Sedan in Frankrijk te gaan, waar in en rond het fort een Middeleeuws festival aan de gang was. Als twee oudjes, door de stramme spieren, liepen we tussen de ridders en jonkvrouwen te flaneren rond de kraampjes die hun middeleeuwse koopwaar aanboden. En daarmee sloten we een sportief topweekend af, waar we ook al liepen we dan ‘heel veel kilometers’ een boost van energie uithaalden.